moskenes.be

Jef Van Staeyen

manfred

Soms sta je versteld van je eigen vooringenomenheid.
Soms sta ik versteld van mijn eigen vooringenomenheid.

  • Manfred
  • Weber
  • Beieren
  • EVP – CSU

Telkens ik zijn naam tegenkwam, in de krant, zag ik een zwaarlijvige man voor me. Die uit zijn kleren barst.

  • Manfred
  • Weber
  • Beieren
  • EVP – CSU

Tot ik een foto van hem zag.

bokaal

In de supermarkt hier in de buurt komt soms een zwerm jongeren langs. Hoe het precies in de haak zit, weet ik niet, maar ik vermoed dat het een afspraak tussen een school en de winkel is, die er beide — en de jongeren — wat aan winnen. De middelbare scholieren — een tiental, of meer — verspreiden zich over de winkel en gaan kleine beetjes rekken vullen. Het is altijd een hele bende, erg nuttig voor de winkel kan dat niet zijn, maar misschien is het p-r, en hoop op roepingen achteraf. Het is niet makkelijk personeel te vinden als er spannender jobs in de aanbieding zijn.
Donderdag was er weer zo’n bende. En ik was er ook. Tussen de sausen zocht ik mosterd, toen ik enkele meters van me vandaan een bokaal tegen de vlakte hoorde gaan. Een jonge kerel stond op een trapje, de tweede tree, en had zo te zien wat verder op het schab een bokaal weggeduwd. Hij had er ook een in zijn handen. Scherven en saus lagen verspreid op de grond. Hij bleef staan, en keek beteuterd — dát wilde ik niet — om zich heen. Vreesde hij, of hoopte hij, dat iemand de knal had gehoord? Maar er kwam niemand. Ook ik niet. Beschaamd bleef hij draaien op zijn trapje, een soort van stille paniek. Wat gaat er gebeuren? Gebeurt er iets? Waarom gebeurt er niets?
Ik winkelde verder. Dacht dat hij zelf wel van dat trapje kon komen, of dat er iemand kwam. Maar er kwamen enkel wat vriendjes, elk op zijn beurt. Ze keken naar hem, en naar de scherven op de grond, gniffelden wat, en gingen weer weg, of trokken stilzwijgend de aandacht van weer andere vriendjes om ook het kleine spektakel te zien. Maar niet van de verantwoordelijke van de groep, of van iemand van de winkel met een rood hesje aan. De ongelukkige bleef alleen op zijn eilandje staan.
Ik ging verder, en minuten later kwam ik weer in de buurt. Hij stond er nog steeds. Nog steeds op het trapje. Nog steeds de saus en de scherven op de grond. Een dezer dagen ga ik daar nog eens langs. Benieuwd of hij er nog is.
Of had ik wat moeten doen?

 

afbraak van het Beelpaviljoen in Antwerpen

De vorig jaar aangekondigde afbraakwerken zijn gestart.
Het door Stéphane Beel ontworpen paviljoen, dat in 1999 op de Wapper verrees om de toegang tot het Rubenshuis te organiseren, wordt verwijderd. Het is de spijtige consequentie van een niet altijd gelukkige keuze voor de vernieuwing en uitbreiding van het Rubenshuis, waarover ik drie jaar geleden berichtte: het Rubenshuis binnenstebuiten gedraaid.

AG Vespa, het stedelijk vastgoedbedrijf, dat vorig jaar het paviljoen — de constructie, niet de site waar het op stond — te koop had gesteld, meldt me dat het werd aangekocht door een vennootschap die het voor een private bestemming zal integreren in een nieuwbouwproject.

GR, nu ook voor domme mensen (als ik)

 

Hier in de buurt loopt een GR. Een variante van GR 12 Amsterdam-Parijs, die je onder meer door de Merksemse en de Antwerpse parken en parkjes voert. Met de bekende rood-witte stickers wordt die hier behoorlijk goed aangeduid — als je erop let zie je er veel —, maar enkele straten verder kan je niet zonder boekje of GPS.

Niet dat ik hier de GR volg, maar bij hoekveranderingen hebben dergelijke stickers me soms in verwarring gebracht. Schilder de rode en de witte lijnen, de lange en de korte, op een boom of een muur, en het is me duidelijk, maar zo’n sticker met een witte achtergrond vind ik loos. Het exemplaar op de foto lees ik spontaan als een bocht naar rechts, terwijl naar links wordt bedoeld. Niet het rood, maar het zich naar rechts buigende wit is de meest zichtbare kleur.

twee pijlen, of twee deuren?

Nu moet ik toegeven, er zijn wel meer symbolen waarbij ik twee of meer keer moet nadenken, omdat ik me bij de eerste — spontaan — vergis. Als ik op mijn mobieltje een rode knop zie, mag ik spreken, zie ik een groene, nog niet. Die moet ik eerst aandrukken. Bij verkeerslichten op straat is dat andersom. Het symbooltje in een liftkooi om de deuren te sluiten, lijkt in mijn ogen op deuren die open staan. En moet ik bij een mengkraan om warm water te krijgen ervoor zorgen dat de rode stip goed zichtbaar wordt, of naar de rode draaien zodat de blauwe pront vooraan staat. [Antwoord: zie ik de blauwe stip, krijg ik warm water, waarvan de rode kleur het internationaal symbool is.]

Misschien ben ik de enige niet, want de mensen van de GR hebben nieuwe stickers bedacht: de grijze achtergrond van het exemplaar of de foto maakt duidelijk dat het pad naar rechts afdraait.

En is dat niet genoeg, dan kan er nog een pijltje bij.

 

Meer over de westelijke variant van GR 12 lees je hier.

« Oudere berichten

© 2024 moskenes.be

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑