Jef Van Staeyen
Categorie: Archief (Pagina 1 van 120)
De vrouw die tegen de deur aanliep is het verhaal van de vrouw die tegen de deur aanliep, en die van de trap viel, althans dat was het verhaal telkens ze zwaar gehavend en door haar liefhebbende echtgenoot vergezeld naar het hospitaal ging om verzorgd te worden voor de zware kwetsuren, blauwe, rode en zwarte plekken, gebroken botten, verloren tanden, brandwonden of afgerukt haar. Het is het verhaal dat iedereen wilde geloven, de artsen en de verpleegsters, de mensen in de stad of zijzelf, en waarbij vooral geen vragen werden gesteld, tenzij door haar oudere zuster, die vond dat het genoeg, of zelfs veel te veel was geweest.
Het is het verhaal van een vrouw die geklemd zit tussen haar liefde, intense liefde voor haar echtgenoot, die haar ook intens bemint — wanneer hij haar niet slaat of ‘s avonds lang van huis wegblijft —, hun kinderen die ze wil beschermen, haar financiële afhankelijkheid als vrouw aan de haard in een gezin met weinig geld, en de mensen in haar omgeving die liever niet weten wat er gebeurt. Gekneld tussen haar jeugdige dromen en wat ervan geworden is. Tot ze uiteindelijk, na een lijdensweg van zeventien jaar, om haar oudste dochter tegen haar man te beschermen, even gewelddadig reageert en hem het huis uitjaagt.
De Ierse schrijver Roddy Doyle vertelt haar gedachtengang, weifelingen en herinneringen, zowat een jaar later, nadat de man bij een inbraak en gijzelneming een vrouw heeft gedood en door de politie wordt neergeschoten. De vrouw denkt aan haar jeugd, haar verliefdheid, haar huwelijk, en lang en met herhalingen aan het geweld — zo is het ook — en kort aan de ontknoping — dat is ze ook. The Woman Who Walked into Doors is een krachtig boek. Het verscheen in 1996.
De NMBS zal de verkoop van internationale reiskaartjes beperken tot twaalf zgn. “travel-stores”, meldt De Standaard op 16 juli 2024. Reis naar het station om een kaartje te kopen, lijkt de NMBS haar advies.
[Wie in Virton een retourkaartje naar de travel-store in Namen koopt, betaalt zelfs 48,40 €, en is tweemaal 1u50 onderweg.]
Noem het luiheid, of noem het haast, ik heb een oudere tekening herwerkt.
Soms ben ik blij om eenvoudige dingen.
Tussen de Lange Leemstraat en de Isabellalei ligt een pleintje. Het verdraagzaamheidsplein. Groot is het niet. Elk kan kiezen over welke verdraagzaamheid het gaat.
Gaat het over de verdraagzaamheid tussen joden, moslims, Polen, Oekraïners… die daar zicht- en hoorbaar aanwezig zijn, en ook de… ja hoe noem je wie noch jood, noch moslim, noch buitenlander is? Belgen is onjuist. Cis-Belgen? Ook niet goed. [Misschien is het probleem van de nadruk die vaak op diversieit wordt gelegd, dat er geen naam bestaat voor wie in geen van die hokjes past, en toch iets wil zijn. Ik denk aan het meisje in Frankrijk dat huilend thuis kwam van school. Ze had geleerd dat al haar klasvriendjes Frans waren en nog iets, en zij was alleen Frans.]
Of gaat het over de verdraagzaamheid tussen voetgangers, fietsers en automobilisten?
Of jegens de dronkelieden die al ‘s morgens naast de glascontainers zitten? [De korte keten, zowaar.]
Op het pleintje ligt een soort walk of fame — Walk of Leem — van overleden buurtbewoners: Wannes Van de Velde, Suzanne Lilar, Paul van Ostaijen, Jeanne Brabants, Vic Gentils, Denise Tolkowsky… Vandaag zag ik hoe de stenen zijn opgepoetst, hoe er enkele nieuwe zijn geplaatst, en hoe die van Van Ostaijen (voorheen Van Ostayen) werd gecorrigeerd. Mooi is dat.
In de Stanleystraat, naast de spoorwegbrug over de Guldenvliesstraat, staat wat wellicht een transformatorhuisje is. Op het ding zijn vensters afgebeeld, waardoor men welige planten en kleurrijke bloemen ziet. Het lijkt op een serre. Vorige week merkte ik dat het gebouwtje beklad en beschadigd was. Vandalen hadden er zonder esthetische ambities hun ding over geschilderd. Gisteren keek ik weer: een van de panelen is nog steeds beschadigd — het is deels afgerukt — maar de initiële afbeelding met de vensters en de planten is vrijgemaakt. Mooi is dat.
Hier achter de hoek, in de Gounodstraat, ligt een voortuin vol veldbloemen. Mooi is dat.
Soms bien ik blij om eenvoudige dingen.
De Lofoten — of waarom deze website Moskenes heet
gezegd (en bijna gehoord)
de vergeten voetganger
geen stad zonder trams
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑