Jef Van Staeyen

Tag: Antwerpen (Pagina 1 van 15)

een glazen huis voor Antwerpen

Velen rouwden om de afbraak van het Beel-paviljoen, het glazen huis op de Wapper voor het Rubenshuis (foto 1).
Edoch, niet getreurd. Op de binnenkoer van het vernieuwde Steen, het bezoekerscentrum dat met zijn treden, trappen en deuren minder mobiele bezoekers hulpbehoevend maakt, werd onlangs een nieuw glazen huis gebouwd. De kleine blikvanger (foto’s 2 en 3)— waarvan de ontwerper ons helaas niet bekend is — contrasteert pittig met de oude muren van het Steen, én met de recente aanbouw die in oktober 2022 de Erfgoedprijs “voor een publiek toegankelijk gebouw” (sic) gewonnen heeft.

Inmiddels vertoont die recente, door erfgoeddeskundigen geprezen aanbouw vroegtijdige tekens van erosie (foto’s 4 en 5). Bovenaan de muren komen de onbeschermde bakstenen los. Het Antwerpse weer is niet wat de ontwerpers hadden verwacht. De oude gevels in de stad hadden nochtans kunnen tonen dat zo’n muur best wordt afgedekt.

 

de dubbele binding van De Lijn

of waarom we er als reizigers goed aan doen niet teveel naar De Lijn te luisteren

 

Een dubbele binding — in het Engels double bind, in het Frans veel preciezer injonction contradictoire of paradoxale genoemd — is het procédé waarbij iemand twee met elkaar strijdige instructies (bevelen, aanbevelingen…) krijgt, waaraan hij uiteraard niet kan voldoen. Het procédé komt vaak voor in toxisch leider- of ouderschap, en kan ernstige, soms zelfs blijvende psychische schade veroorzaken.

De Lijn bezigt dubbele binding jegens haar reizigers. De schade valt wel mee. We zijn slim genoeg om niet te luisteren.

 

Aan de deuren van de tram zit een belsignaal. Dat kondigt de sluiting van de deuren aan. Vaak begint dat ding te rinkelen nog vóór al wie naar buiten wil is uitgestapt, laat staan dat wie naar binnen wil is ingestapt. Dat is hufterig.

 

Ik ondervroeg De Lijn over het voortijdige geluidssignaal — dat overigens niemand respecteert. En kreeg volgend antwoord:

(…)
De veiligheid van de reizigers is onze prioriteit.
Op lange trams kunnen onze chauffeurs onmogelijk alle deuren zien. Om de veiligheid van onze reizigers te verzekeren, sluiten de deuren op de trams automatisch na 30 seconden.
Ze zijn wel voorzien van enkele veiligheden. Als je tussen de rubberen sluiting terechtkomt, kan je je terug losmaken met wat trekkracht. De nieuwste voertuigen hebben ook een gevoelige rubbersluiting. De deuren gaan dan terug open als er iemand klem komt te zitten en de chauffeur kan dan niet vertrekken.
Als je in (of net voor het einde van) die 30 seconden waarin de deuren open zijn op de knop naast de deur drukt, of beweegt voor het ‘oog’ aan de deuropening, dan gaan de deuren automatisch opnieuw open. Wanneer de chauffeur de deuren vergrendeld heeft of de tram vertrekt, kan je om veiligheidsredenen de deuren niet meer openen.
(…)

 

Met andere woorden: De Lijn erkent dat de automatische procedure (30 seconden, “de chauffeurs kunnen onmogelijk alle deuren zien”) geen rekening houdt met de reizigers en met de tijd die effectief nodig is om uit en in te stappen. Vaak is de tram zo vol, ook met kinderwagens en steps, dat het moeilijk is snel de deuren te bereiken. Sommige reizigers zijn moeilijk te been. Aan sommige haltes is er, ook met lagevloertrams, een groot hoogteverschil. Aan andere is er tussen tram en boordsteen een soort goot, die voor rollators en kinderwagens best lastig is. Nog elders is de ruimte op de perrons of op het trottoir te smal om een vlotte doorstroming van uit- en instappende reizigers te verzekeren… of wordt het uit- en instappen door geparkeerde auto’s of fietsen gehinderd.

  • Belemmer het sluiten van de deuren niet, maar… beweeg je voor het ‘oog’ om het sluiten te belemmeren.
  • Laat de andere reizigers eerst uitstappen, maar… zorg dat je bent opgestapt voor het geluidssein gaat.
  • Beweeg mee voor minder CO2, maar… stap niet op als het geluidssein gaat.
  • Wees hoffelijk jegens de andere reizigers en jegens het personeel, maar… hou er rekening mee dat De Lijn niet altijd hoffelijk is.

Deze tegenstrijdige instructies zijn overigens niet de enige in de tram. “Begeef u tijdig naar de uitgang” valt moeilijk te rijmen met de aanbeveling zich ten allen tijde stevig vast te houden, én met de aanbeveling niet bij de deuren te blijven staan.
En er zijn de gewone tegenstrijdigheden: vensters in de trams, en reclame erover geplakt, zodat naar buiten kijken moeilijk en pijnlijk is, en zelfs zonnige dagen donker zijn, of deuren die niet open gaan.

Gelukkig houden we niet teveel rekening met al wat De Lijn ons zegt. De dubbele binding werkt niet.
En misschien is het De Lijn zelf, die een dubbele binding ondergaat. Vanwege de Vlaamse overheid.

Antwerpen heeft een luchthaven, in Zaventem

In de discussies over de luchthaven van Deurne, over de subsidies — meer dan de helft van het zakencijfer — en de 190 hectare die daarvoor nodig zijn, wordt soms het argument gehoord dat ook Antwerpen recht heeft op een luchthaven.

Antwerpen heeft echter al een uitstekende luchthaven, die talrijke internationale verbindingen biedt.
Elke 30 minuten (van 4u49 ‘s morgens tot 23u19 ‘s avonds) vertrekt er in Antwerpen-Centraal een trein die je in 30 minuten (!) in het station Brussels-Airport-Zaventem brengt. Dat station ligt in het hart van de luchthaven. Je neemt de lift of de roltrappen en je bent waar je moet zijn. [Vanuit Antwerpen-Berchem bedraagt de reistijd zelfs maar 25 minuten.] In de andere richting vertrekt de laatste trein om 23u41.
Dat zijn heel competitieve reistijden. Door de combinatie van (1) het ruime aanbod aan vliegverbindingen in Zaventem en (2) de uitstekende bereikbaarheid van Zaventem, behoort Antwerpen tot de best bereikbare steden van Europa. Wie dat nog wil verbeteren moet vooral… het openbaar vervoer in Antwerpen verbeteren: een bedrijfszekere dienstregeling, goed onderhouden metro- en tramstations (roltrappen, liften, signalisatie…) en een ochtendlijker aanbod (wanneer de eerste tram in Diamant aankomt, is de eerste trein naar Zaventem al vertrokken).
Het enige nadeel van die luchthaven is dat ze de naam van Antwerpen niet draagt. Dat is zowat wat moeders moeten voelen, wier dochters en zonen hun namen niet dragen.
Een luchthaven openhouden voor de naam, en omdat ze bereikbaar is met de fiets of zelfs te voet, en omdat het praktisch is voor de hond die minder lang van zijn baasjes gescheiden blijft (GvA), het zijn lichte argumenten.

Het belangrijkste voordeel van het vliegplein in Deurne is inderdaad… dat het de bebouwing heeft belet. Daar mogen we echt blij om zijn.
Misschien gaat er na sluiting van de luchthaven van de 190 ha een deel naar bebouwing en bestrating. Als dat  bijvoorbeeld 20 ha is, dan blijft er 170 over.
En als het goed wordt aangepakt, vermijdt die 20 ha in Deurne 30 ha of meer in Ranst of Lint, verder van de stad. Waarbij gelet wordt op dichtheid, op bereikbaarheid met het openbaar vervoer, op de 15-minuten stad.
Met de sluiting van de luchthaven en een goeie aanpak van de toekomst ervan, kan de mobiliteitsbalans zeer gunstig zijn: minder lange recreatieve en andere verplaatsingen, en minder met de auto. En een betere leefbaarheid.

blij om eenvoudige dingen

Soms ben ik blij om eenvoudige dingen.

Tussen de Lange Leemstraat en de Isabellalei ligt een pleintje. Het verdraagzaamheidsplein. Groot is het niet. Elk kan kiezen over welke verdraagzaamheid het gaat.
Gaat het over de verdraagzaamheid tussen joden, moslims, Polen, Oekraïners… die daar zicht- en hoorbaar aanwezig zijn, en ook de… ja hoe noem je wie noch jood, noch moslim, noch buitenlander is? Belgen is onjuist. Cis-Belgen? Ook niet goed. [Misschien is het probleem van de nadruk die vaak op diversieit wordt gelegd, dat er geen naam bestaat voor wie in geen van die hokjes past, en toch iets wil zijn. Ik denk aan het meisje in Frankrijk dat huilend thuis kwam van school. Ze had geleerd dat al haar klasvriendjes Frans waren en nog iets, en zij was alleen Frans.]
Of gaat het over de verdraagzaamheid tussen voetgangers, fietsers en automobilisten?
Of jegens de dronkelieden die al ‘s morgens naast de glascontainers zitten? [De korte keten, zowaar.]
Op het pleintje ligt een soort walk of fame — Walk of Leem — van overleden buurtbewoners: Wannes Van de Velde, Suzanne Lilar, Paul van Ostaijen, Jeanne Brabants, Vic Gentils, Denise Tolkowsky… Vandaag zag ik hoe de stenen zijn opgepoetst, hoe er enkele nieuwe zijn geplaatst, en hoe die van Van Ostaijen (voorheen Van Ostayen) werd gecorrigeerd. Mooi is dat.

In de Stanleystraat, naast de spoorwegbrug over de Guldenvliesstraat, staat wat wellicht een transformatorhuisje is. Op het ding zijn vensters afgebeeld, waardoor men welige planten en kleurrijke bloemen ziet. Het lijkt op een serre. Vorige week merkte ik dat het gebouwtje beklad en beschadigd was. Vandalen hadden er zonder esthetische ambities hun ding over geschilderd. Gisteren keek ik weer: een van de panelen is nog steeds beschadigd — het is deels afgerukt — maar de initiële afbeelding met de vensters en de planten is vrijgemaakt. Mooi is dat.

Hier achter de hoek, in de Gounodstraat, ligt een voortuin vol veldbloemen. Mooi is dat.

Soms bien ik blij om eenvoudige dingen.

 

P.S. Aan het transformatorhuisje heeft het plezier niet lang geduurd. Het is weer besmeurd. (oktober 2024)

« Oudere berichten

© 2024 moskenes.be

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑