Jef Van Staeyen

Tag: politiek en samenleving (Pagina 1 van 55)

komedie in de schouwburg (Arenberg)

Nee, er is geen complot.
Nee, er is niets gearrangeerd.
Maar het conflict omtrent de portretten in de traphal van de Arenbergschouwburg komt de duellerende partijen verdomd goed uit.

De Arenbergschouwburg is een gebouw van de stad Antwerpen met een lange en complexe geschiedenis. In een traphal van het gebouw hangt een reeks portretten, daar aangebracht toen in 1929 de in 1880 gebouwde tentoonstellingszaal van de Cercle Royal Artistique, Littéraire et Scientifique d’Anvers werd afgebroken om plaats te maken voor een schouwburgzaal. De portretten, een selectie uit een veel grotere reeks waarvan sommige zich in het Stadhuis en andere in het Museum bevinden, tonen — hoe kan het anders, eind negentiende eeuw — blanke mannen (en één vrouw): historische figuren uit kunsten, wetenschappen, stedelijke politiek, enz. Zoals er andere gebeeldhouwd op de Bourla of het Museum staan.

De Arenbergschouwburg is ook een cultuurhuis, dat samen met het Openluchttheater Rivierenhof (OLT voor de vrienden) en het MAD circusfestival onder de paraplu van de stad Antwerpen het Kunstenlab vormt.

De (socialistische) directeur van het cultuurhuis — zelf man en wit, zoals dat heden heet — vond die galerij te mannelijk, te oud en te wit voor een kleurrijke stad, en liet enkele portretten vervangen door portretfoto’s — overigens even kunstzinnig —  met meer kleur en meer vrouwen. Zoals de stad is.
De Vlaams-nationalistische schepen van cultuur — noch man noch wit, zoals dat heet —, daartoe aangespoord door een partijgenoot (provinciaal gedeputeerde en bestuurder van het autonoom gemeentebedrijf de culturele instellingen Antwerpen) nam dat niet, en besliste de verwijderde portretten terug te plaatsen, waarbij de portretfoto’s een plek elders in de schouwburg moeten krijgen. Uit onvrede stapte de directeur van het cultuurhuis op — en kon terstond aan de slag op het kabinet van een socialistische minister.

Om onbekende redenen bleef het korte tijd stil, maar deze week zat het spel op de wagen. Begrippen als cancel en censuur worden heen en weer geslingerd. En woke. Beide partijen verwijten elkaar een symbolen-oorlog te voeren. Alsof een portrettengalerij (met schilderijen of foto’s) iets anders dan een symbool kan zijn.

Het is een publiek geheim in Antwerpen dat men aan beide zijden hoopt na de gemeenteraadsverkiezingen van 2024 een N-VA – Vooruit – coalitie in de steigers te zetten. Om dat te lukken zijn twee dingen erg belangrijk. Vooreerst rijst de vraag wat de krachtverhouding tussen de coalitiepartners zal zijn. Hoeveel en welke zware mandaten krijgt elk? Maar vooral: de twee partners hebben er alle belang bij dat de andere partijen, van Vlaams Belang over PvdA tot Groen, CD&V en VLD, in de hoek worden gedrumd. Polarisatie, waarbij elke nuance verdwijnt, en de twee querulanten als speerpunten elk van hun kamp worden erkend.
Een strijd om symbolen — niet om huisvesting, mobiliteit, veiligheid, leefomgeving, klimaat… — een strijd om portretten in een traphal is gefundenes fressen voor N-VA en Vooruit.

Laten we vooral kalm blijven daarbij. Het gaat om portretten, niet om mensen.
Het is een komedie die de grenzen van de schouwburg ver overschrijdt.

stad 24 veegt zijn voeten aan de burgers…

1.
Het valt me op hoe fotografen van de kranten, zoals De Standaard of De Zondag, een voorkeur hebben voor Berchem-station. Meermaals zag ik hoe een interview met een Antwerpse figuur geïllustreerd werd met een foto nabij Berchem-station: de Guldenvliesstraat, de Stanleystraat, het Tramplein, de spoorwegbruggen… , en nu de voetgangersbrug naar Post X. Allicht is dat makkelijk, voor een interviewer die naar Antwerpen komt, en voor wie Centraal te groot is. Of wonen veel geïnterviewden in die buurt.

2.
Het viel mij op, in 2017, toen Tom Meeuws als kersvers Antwerps sp.a-voorzitter de onveilige fietsomgeving aanklaagde — de socialisten hadden nochtans 70 jaar lang de burgemeesters geleverd in de Scheldestad —, en hij daarvoor een filmpje maakte, dat hij als dwaas door de Antwerpse straten reed, en een gevaar voor hemzelf en voor de anderen was. In even weinig minuten als het filmpje duurde, werd duidelijk dat je die man geen stuur kan toevertrouwen. En evenmin een be-stuur. Zelfs trams heeft hij ooit uit de sporen gereden. Figuurlijk dan.

1 + 2.
Beelden zeggen meer dan ze willen, niet alleen voor Meeuws, en nu zie ik hoe een nieuwe politieke beweging, STAD 24, die beweert “een nieuw verhaal te willen schrijven waarin bewoners zich gehoord voelen” haar voeten letterlijk aan de mensen veegt. Wat voor vele burgers gewoon een handgreep op een trap is, nabij Berchem-station, daar zet STAD 24 zijn vuile voeten op. We zijn gewaarschuwd voor wat volgt.

 

 

P.S.: enkele andere beelden

 

… en is niet alleen

(aanvulling op 6 maart 2023)
Blijkbaar heb ik het fenomeen niet goed ingeschat, want het Centraal Station komt in De Standaard ook aan de beurt, met voeten op de bank.

het dodelijk ongeval in Neerpelt hebben we (collectief) gewild

De Hamonterweg in Neerpelt ligt er sinds lang. Hij bestond al een eeuw voor er snelle auto’s kwamen. Hij was — letterlijk — een trage weg, voor karren, kippen en vee, voor voetgangers en voor spelende kinderen. We hebben er een weg voor snel verkeer van gemaakt. Wie traag is werd de openbare ruimte ontfutseld en in de bermen en grachten geduwd, op een zelfmoordstrook voor fietsers of een zeldzaam zebrapad.
Onderwijl hebben we met lintbebouwing van diezelfde Hamonterweg ook een “woonstraat” gemaakt: een straat met huizen en hier en daar een bedrijf.
De Hamonterweg heeft bushaltes én een benzinestation.
Wie de slachtoffers zouden zijn — een dode en een zwaargewonde — en welk de precieze omstandigheden, wisten we niet, maar wel dat er een zwaar ongeval kwam. De immense schade en leed hebben we (collectief) gewild.

 

post scriptum (25 januari 2023):
De term zelfmoordstrook heb ik een kleine halve eeuw geleden meermaals gehoord en ook zelf gebruikt, om de nauwelijks bestaande, met verf afgebakende strookjes langs Vlaamse wegen te duiden. In het begin van de eenentwintigste eeuw pleitte de mobiliteitsdeskundige Kris Peeters voor het woord moordstrook, allicht omdat zelf de verantwoordelijkheid onterecht bij de fietser (of voetganger) legt. Door hier het oude zelfmoordstrook toch te gebruiken, wijs ik op de intussen hoge ouderdom van het fenomeen — en van de kritiek er op —, dat velen van ons ook dreigt te overleven. Aan fietsers en voetgangers wordt pas gedacht als er plaats voor is, nadat eerst de auto’s zijn bediend.

 

« Oudere berichten

© 2023 moskenes.be

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑