moskenes.be

Jef Van Staeyen

de Franse groenen tegen de 50-plussers

30 april 2021 /

Om in Frankrijk te mogen deelnemen aan de verkiezingen moet je op de kiezerslijsten staan. In sommige gevallen gebeurt de inschrijving automatisch, maar niet altijd. Dan moet je naar een website, of naar het gemeentehuis waar je woont of een eigendom hebt. Eenmaal je ingeschreven bent, blijf je dat wel. Stemmen is niet verplicht.
Weldra, in juni, zijn er departementale en regionale verkiezingen, en volgend jaar in april, mei en juni nieuwe presidents- en parlementsverkiezingen. Er staat dus veel op het spel, wie wel en wie niet op die lijsten staat. Zowel de overheden als de partijen ondernemen informatie- en sensibiliseringsacties om wie nog niet ingeschreven is te overtuigen het nodige te doen. Vaak en vooral gaat het om jongere mensen. Voor de komende departementale en regionale verkiezingen is 14 mei de uiterste datum.

In Ile-de-France (de regio Parijs) hebben de Franse groenen  — Europe Écologie les Verts, of EELV — met Julien Bayou als lijsttrekker, overigens secrétaire national van de partij, zo’n wervingscampagne opgezet. Met als idee: schrijf je in op de kiezerslijsten om voor het klimaat te kunnen stemmen, want anderen zijn zeker wél te gaan stemmen… maar niét voor het klimaat. Die anderen zijn dan Gérald Darmanin, huidig minister van binnenlandse zaken, Éric Zemmour, polemist, Alain Finkielkraut, filosoof, en… de jagers en de boomers (of babyboomers, wie tussen 1945 en ongeveer 1970 geboren is).


twee beelden uit de campagne van idfecologie

Niet iedereen was gelukkig met die beelden — vooral dat laatste — en de campagne werd snel bijgestuurd. Julien Bayou noemde het une maladresse, une erreur — een onhandigheid, een vergissing.  Maar niet een fout. Begrijp: het mag niet gezegd, maar zo denken we wel.
Het beeld met de boomers werd vervangen door… les fachos.

 

[Er bestaat overigens ook een nationale, officiële website waar iedereen makkelijk, en met meer zekerheid, kan verifiëren of hij of zij op de kiezerslijsten staat.]

deelmobiliteit vs. leefkwaliteit

26 april 2021 /

In al zijn eenvoud is dit een van de vriendelijkste plekjes openbaar domein in Antwerpen, op de hoek van de Marsstraat, de Bacchuslaan en de Gitschotellei, op de grens van Berchem en Borgerhout. Het voetpad werd verbreed, enkele tulpenbomen en hagen geplant. Je kan er zitten, er staat een lokaal informatiepaneel (waar niemand op let…), de elektrische kast heeft een kleurtje  en leuke tekeningen gekregen (een marsmannetje?), en in een tegel wat verder lees je discreet de oude grens — BE en BO zijn niet beneden en boven, maar Berchem en Borgerhout. Soms zie je er kinderen spelen, mensen praten, of gewoon wat wachten op vrienden of tot de apotheek open gaat. Meer moet dat niet zijn.

Sinds kort is dat mooie hoekje een parking — of showroom? — voor deelscooters: vier, vijf, soms zes van die dingen staan er tentoongesteld.
Laat dat een goed teken zijn: hoe minder ze rijden, hoe beter het is.

covid 19, we zijn er nog niet

23 april 2021 /

We praten over terrasjes, vakanties, enz., maar in Le Monde vind je elke dag (al sinds 5 mei 2020) grafieken als deze: de evolutie van de dagelijkse sterftecijfers, land per land. De cijfers bovenaan van links naar rechts: aantal infecties, aantal doden, aantal doden per miljoen inwoners, evolutie van het weekgemiddelde voor de doden.
Dergelijke grafieken zijn niet helemaal vergelijkbaar — elk land heeft zijn telmethode — maar wat we wel zien is dat de huidige situatie niet die van juli, augustus en september 2020 is. Er zijn, in dit land, dagelijks nog 30, 40, 50 covid-doden (het recentste cijfer is 52). Ik weet dat het niet hetzelfde is, en dat er talloze andere manieren zijn waarop mensen ziek worden en sterven, maar covid is wel elke dag het equivalent van een terroristische aanslag of een busongeval.

 

Vooruit! — het neoliberalisme van Conner Rousseau is zowat het laatste dat we nodig hebben

23 april 2021 /

 

Het heruitvinden, herstellen en hermaken van gemeenschappelijk goed is een van de belangrijkste uitdagingen van de eenentwinigste eeuw.

De voorbije eeuwen werd heel veel collectief goed geprivatiseerd. Een goed gedocumenteerd voorbeeld — maar lang niet het enige, want ook in andere landen is hetzelfde geschied — is de Engelse enclosure in de 18de eeuw. Gemeenschappelijke grond, die onder juridisch en militair beheer van adellijke families stond, werd ook hun materieel eigendom. Een talrijke vooral vee-houdende bevolking werd van het land verdreven, om in de snel groeiende steden het industrieel proletariaat te vormen.
Behalve deze binnenlandse privatisering van gemeenschappelijk goed, was en is er ook, op veel grotere schaal, maar met gelijkaardige ideologische, juridische en militaire instrumenten, de kolonisering van Ierland, Amerika, Afrika, Zuid-Azië en Oceanië, Palestina, en nog een en ander.
De 19de en 20ste eeuw, en tot vandaag, waren en zijn ook de tijd van de privatisering van bodem- en natuurrijkdommen, te land, te zee en straks in de kosmos. Ook het intellectueel eigendom werd en wordt stoemelings uitgebreid, met als (voorlopig) hoogtepunt de privatisering van het leven. Het conflict omtrent het al dan niet toelaten van genetisch gewijzigde organismen (GGO) gaat minder over de mogelijke gevaren van die organismen, dan over de sluipende privatisering van vormen van leven — bijvoorbeeld van gewassen die voor ons voortbestaan onontbeerlijk zijn. Met als paradox dat onderwijl het beschermende karakter van het individuele leven — de privacy — door de massificatie en privatisering van data meer en meer onder druk komt te staan.
Neoliberalisme is de naam van de ongebreidelde privatisering van gemeenschappelijk goed.

De socialistische beweging heeft in de 19de eeuw veel gemeenschappelijk goed gecreëerd — terwijl ze ook de individuele situatie van de arbeiders verbeterde. De samenwerkende vennootschap Vooruit, met al haar realisaties (winkels, bakkerijen, brouwerijen, een krant, een feestzaal…), was er een eminent voorbeeld van. Maar ook elders hebben duizenden mensen zich ingezet voor gemeenschappelijk goed, waarvan ad hoc verenigingen de juridische eigenaars waren.
De socialistische beweging heeft dat gemeenschappelijk goed verwaarloosd en verkwanseld. Denk aan het Volkshuis in Brussel. Denk aan Vooruit.
Nieuwe mensen, nieuwe schouders hebben zich toen onder de vervallen Vooruit gezet, om een nieuwe Vooruit te doen leven. Dat is hen meer dan behoorlijk gelukt. Vooruit werd een nieuw succesverhaal. Vooruit bleef — of werd nog meer — van iedereen.

Tot de nieuwe voorzitter van sp.a. op historische gronden — hoe vaak hebben we dergelijk argument niet gehoord? — de naam en het begrip Vooruit voor zijn noodlijdende partij opeiste. En, alsof hij op de markt stond, als compensatie voor dat gemeenschappelijk goed 100.000 euro neertelde (de prijs van twee witte konijnen…) uit een partijkas die in fine met belastinggeld wordt gespekt, en aan een gegadigde (een Kunstencentrum) die alleen maar de gebruiker is.
Neoliberalisme is de naam van die schaamteloze macht.

Door de naam Vooruit te claimen verwerpt de sp.a wat ooit haar vooruit-strevende, maatschappij-opbouwende ambitie was. Door in naam aansluiting te zoeken bij haar geschiedenis, breekt ze ermee.
En Conner Rousseau? Die man is al oud voor hij ooit jong is geweest.

« Oudere berichten

wie ik ben

In mei 1953 in Merksem geboren, ben ik een geboren en getogen Antwerpenaar.
(“Een pagadder” of “een stroboer”, zullen de echte sinjoren zeggen.)
Meer dan 36 jaar heb ik in Frankrijk gewoond en als stedenbouwkundige gewerkt, in de omgeving van Parijs, in Niort en vooral in Lille (Rijsel). Zo werd ik “nordiste”. (Toch bijna.)
Nu ben ik weer “sinjoor”.
Mijn lievelingsauteur heet Stefan Zweig, mijn lievelingsmuziek is van Händel.
Ik hou van de Lofoten, al is het weer enige jaren geleden dat ik er nog geweest ben.

reacties

Je kan reageren op:
info — apenstaart — moskenes — punt — be

© 2021 moskenes.be

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑