Alle plaatjes heb ik hier samengebracht, een zestigtal, van 4 oktober 2018 tot “vandaag”. Enkele keren heb ik de “chronologische” volgorde (de datum van productie) gewijzigd, met name wanneer ik een eerdere tekening deels hernam (klik op de pijltjes).

Sommige plaatjes werden snel door de actualiteit ingehaald — of scheefgetrokken.

• Het plaatje “White Male Privilege”, met Marrakech, dat ik in oktober 2018 heb gemaakt, verwijst niet naar het migratiepact van de Verenigde Naties, dat eind november plots de Belgische politieke scène werd binnengehaald.
• Ook de twee plaatjes van maart 2019 over gevechtsvliegtuigen en over Amerikaanse bedrijven die goed presteren (twee varianten op hetzelfde thema) werden snel (of bijna onmiddellijk) achterhaald, toen op 10 maart 2019 een Boeing 737 max neerstortte, de tweede in een half jaar tijd, naar we in de kranten lazen omwille van zware conceptie- en communicatiefouten (een door de bouwer gekend gebrek dat niet aan de kopers en aan de piloten werd meegedeeld). Waarbij de vraag rijst of de actuele Amerikaanse economische overmacht laag- dan wel hoogtechnologisch is. Is Google hoogtechnologisch, of is het niet meer dan een massale inzet van laagtechnologische middelen?

❧

Wie alleen de plaatjes van 2020 en 2021 wil zien, vindt die hier, van nieuw naar oud (klik op de pijltjes).

[post-pre-corona]

[klik op de pijltjes]
Ik ben de reeks tekeningen “gezegd (en bijna gehoord)” in september 2018 begonnen, op basis van ideeën die al enkele jaren in mijn hoofd ronddwaalden. Omdat ik behoorlijk langzaam teken, startte ik een lijstje met de ideeën die ik later zou uitwerken. Dat lijstje groeide gestaag. Met de covid-19 epidemie, en de manier waarop daarop wordt gereageerd, zowel door de overheid als door de burgers, stond ik echter voor een probleem: een drietal nog niet uitgetekende ideeën zouden plots een totaal andere betekenis krijgen dan ik had bedoeld. Of onmogelijk worden. Uiteindelijk besliste ik ze toch maar te tekenen, en in deze “post-pre-corona” reeks te publiceren, met wat uitleg erbij. De tekeningen zijn “pre” corona bedacht, maar “post-pre” uitgevoerd.

De eerste tekening verwijst niét naar de beslissingen die aan de Belgische kust genomen werden om de drukte te vermijden, waarbij permanente bewoners voorrang kregen op tweede verblijvers, en tweede verblijvers op dagjesmensen, en tenslotte ook automobilisten op treinreizigers. Dat is een ander verhaal. De idee ontstond jaren eerder (omstreeks 2016, zeg ik, maar het kan ook eerder of een beetje later zijn), als vertaling van het neo-malthusianisme van nieuwe dorpelingen in de rand van de stad ten overstaan van nog nieuwere dorpelingen, die in hun ogen niet welkom zijn. Maar het kan ook op ruimere, landelijke schaal worden gedacht.

De tweede tekening verwijst niet naar het reisverbod in de bestrijding van de epidemie, maar naar de ideeën die vanaf 2018 werden gelanceerd om de toegang tot de Dogen-stad te beperken, met een numerus clausus en/of met een entreegeld. Voor toerisme geldt wat men vaak ook voor andere dingen ziet, eenmaal iets gedemocratiseerd wordt, is de oorspronkelijke charme eraf. En wie weinig middelen heeft komt altijd te laat.

De derde tekening is in deze corona-tijden (nagenoeg) onmogelijk, omdat reizigers geacht worden meer afstand van elkaar te houden. De afgebeelde scène is wel bijna reëel.