Jef Van Staeyen

Auteur: Jef Van Staeyen (Pagina 1 van 126)

Saarbrücken in Oostenrijk?

Kent iemand een Saarbrücken in Oostenrijk? Liefst in de omgeving van Zell-am-See.

Ik lees “De watermethodeman”, een soms pijnlijke roman van de Amerikaanse auteur John Irving uit 1972. Irving heeft een eenvoudige, directe schrijfstijl — hij maakt het niet nodeloos moeilijk — maar de chronologie ligt wel overhoop. Soms vraag ik me af of dat ook voor de geografie geldt.

Hoofdstuk 13 lees ik:
Toen ik leerde skiën, besefte ik algauw dat Merrill Overturf als leraar niet zo geslaagd was. Merrill was niet zo’n bedreven skiër, al wist hij wel hoe je moest stoppen. Op de kinderpiste in Saarbrücken wierp ik me op de ruggenbrekende sleeplift. Afgezien van de vele kinderen was het ding gelukkig niet druk bezet; de meeste volwassenen waren naar de wedstrijden in Zell-am-See gegaan om te kijken naar de afdaling van de reuzenslalom voor vrouwen.

Ik wist het niet — u wist het misschien evenmin — maar men kan (men kon?) skiën in Saarbrücken. Saarbrücken ligt echter op 600 km van Zell-am-See. De kinderen in Saarbrücken en de volwassenen naar Zell-am-See lijkt me not done.
Na zijn ski-poging gaat Fred ‘Bogus’ Trumper (de “ik” van het verhaal) samen met zijn vriend en studiegenoot Merrill terug naar het Gasthaus in Kaprun, op enkele kilometers van Zell-am-See, waar ze de Amerikaanse ski-kampioene ontmoeten die de reuzenslalom gewonnen heeft. Het is een verregaande kennismaking, en later trekken ze samen naar Wenen, waar Fred en Merrill studeren, en daarna Ohio.

Saarbrücken? Hier heeft de vertaler een steek laten vallen, dacht ik. En trok op zoek naar de Engelse tekst. Die vond ik makkelijk in de bibliotheek van Berchem — waar overigens véél boeken op me wachten (*)Ik denk dat ik nog vaak naar de bibliotheek van Berchem ga. Zowel te voet als met de tram is ze makkelijk bereikbaar, zonder de gevaren en het ongemak van de weg naar Permeke (bussen, auto’s, fietsen, en nog een en ander…). Maar vooral: ik zag er een literair aanbod dat ik bij Permeke niet vind.. Maar er staat ook Saarbrücken in: At the children’s slope in Saarbrücken…

Heeft Irving wat met Saarbrücken? Is het een weddenschap — niemand die dat merkt —, en is Saarbrücken even echt als het verhaal van Akthelt en Gunnel in het Oud-Laagnoors dat Fred in het kader van zijn taal- en literatuurstudies met veel fantasie naar het Engels vertaalt? Of is er verwarring met Saalfelden of Saalbach, of nog iets met Saal, die in de omgeving liggen van Zell-am-See? Kent iemand een Saarbrücken in Oostenrijk?

Dresden

“Veel plezier met uw boek” wenste de treinbegeleidster me toe, ergens tussen Lier en Heist-op-den-Berg. Ik las Slachthuis vijf, van Kurt Vonnegut.

In feite had ze gelijk, en is dat de kracht van het boek: op een wat onthutsende, lichtvoetige wijze verhaalt hij het onmetelijke drama van het bombardement op Dresden in februari 1945.

knooppunten

Gisteren was een prachtige dag. Lente.
Ik ben gaan fietsen langs de Schelde en de Durme. Lang geleden dat ik dat nog had gedaan. Niet dat ik een goed fietser ben. Ik geniet nog altijd het meest van stoppen, afstappen en op een bank gaan zitten. Dan voel ik me goed, kijk naar het landschap of lees een boek. Ook veerponten vind ik fijn. Als er een helling is om een dijk op te klimmen, heb ik vaak een Kopecki. Veel vaker dan zij — een verwijzing naar de Koppenberg, niet naar Roubaix.
Er waren veel omleidingen op de linker oever, de Oost-Vlaamse kant, meer dan in Sint-Amands aan het veer stond vermeld. Mijn knooppuntenkaart is enkele jaren oud, en niet accuraat. Niet alle nummers zijn nog juist, ook waar er ruimtelijk niets veranderd is. Daarom, en omdat kaarten mooie dingen zijn, omdat ik graag weet en begrijp waar ik ben, en omdat ik graag mijn tijd neem, keek ik vaak naar die kaart.
Ik stond voor een omleiding aan Driegoten. Er wordt een dijk verbouwd. Kwam een man naar me toe: “Te voet kan je hier wel door, naar het veer van de Durme, maar met de fiets rij je best om.” “Er zijn meer omleidingen dan aangeduid”, antwoordde ik, “en mijn kaart is al wat ouder”, voegde ik toe, om over de onjuiste nummers te praten. “Alleen de kaart?” vroeg hij. Hij was weg voor ik wist wat te zeggen.

 

post-scriptum:
De Durme moet wel de meest miskende rivier van Vlaanderen (of België) zijn. Ze ontbrak op het lijstje (en de kaartjes) waarmee we op school de waterlopen leerden kennen. Net als de Jeker en de Mandel — is er een ondergrens? Ze verloor ook haar monding en haar bron. De monding lag in Temse, tot haar benedenloop door een rechtgetrokken Schelde ingepalmd werd; en de bronnen nabij Tielt en Aalter, bij wat nu de Kale is. De Gentse drang naar zee heeft alles daar dooreen gehaald.

« Oudere berichten

© 2024 moskenes.be

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑