1.
De nacht van bloedige aanslagen brengt ons nader tot de vluchtelingen.
De terreur die wij in Frankrijk één nacht meemaken (en inderdaad een aantal keren verijdeld of voorkomen werd — en er was ook 7 januari), hebben de vluchtelingen in hún land — Syrië, Irak of Afghanistan — dag in dag uit doorstaan, tot ze beslisten naar Europa te vluchten.
Mensen, gezinnen en vriendschappen kapot geschoten en uiteengereten.
Letterlijk dan.
Is het een ijdele hoop dat een gedeeld lijden de Europeanen en de vluchtelingen nader tot elkaar brengt? Of wordt het ieder voor zich?
2.
Je suis Paris.
Heel de wereld — of toch bijna — leeft mee met Parijs. Waarom kan dat niet met Damascus, Aleppo, Bagdad…?
Je suis Alep.
3.
Heroïsme en idealisme zijn op zich geen deugden.
Alles hangt af van het doel dat wordt nagestreefd, en van wat het met mensen doet.
Als het doel niet deugt, als het de mensen schaadt, zijn heroïsme en idealisme een kwaal.
4.
In een bijdrage in De Standaard op zaterdag 14 november “Frankrijk heeft het niet ‘gezocht'”, stelt journaliste Mia Doornaert: “Nog één ding. Premier Charles Michel heeft de Belgen aangeraden niet naar Parijs te reizen als het niet ‘strikt noodzakelijk’ is. Ik ga integendeel zo snel mogelijk terug naar die onuitputtelijk betoverende stad. Want als ik de terroristen laat bepalen waar ik naartoe ga, dan zijn ze al aan het winnen. Zoiets kan ik niet uitleggen aan de nabestaanden en vrienden van de slachtoffers.”
Ze vergist zich. Ook politie-agenten zijn mensen, en die staan dezer dagen onder zware druk. Ils sont sur les dents. Om de massa’s Parijzenaars en bezoekers extra in het oog te houden, te speuren naar verdacht gedrag, en te waken dat alles vlot en veilig verloopt. [Misschien zal je zeggen dat dat niet terecht is. Ik vind van wel.] Zelfs voor Parijzenaars kan het de komende dagen best wat kalmer zijn. Minder drukte op straat, in de metro, in de Gare du Nord.
Mia Doornaert denkt wellicht “wat maakt één mens op miljoenen”, maar dat argument geldt altijd, wanneer we als individu in massa’s worden aangesproken: verkiezingen, betogingen, petities, steunfondsen… Ik zou haar aanraden nog even thuis te blijven. Niet voor haar veiligheid, maar voor de Parijzenaars. Er zijn andere middelen om je hart te tonen.
