Deze foto maakte ik tijdens mijn reis door Montana in juni 2016. De affiche voor Donald Trump is de enige verkiezingsreclame die ik in tien dagen zag. Een vrouw sprak me wel aan over Trump, en uitte haar bezorgdheid over zijn mogelijke verkiezing tot president. Voor het overige leek het of de mensen en de pers meer aandacht hadden voor de Brexit dan voor de verkiezingen in eigen land, en voor het media-circus dat daarmee gepaard gaat. Een merkwaardige — en voorlopige? — paradox.
De foto is bewerkt.
Ik zag het huis toevallig op de hoek van een straat, zag de affiche. Goed voor een foto. De zon stond slecht die late namiddag. Toch voor dat ene huis. Dat gaf alleen maar vale kleuren. En niet eens scherp. Dus heb ik de kleuren er uit gehaald, en het licht, het contrast en de hardheid opgedreven. Niet kwaad voor een foto van dat huis — dat bankgebouw — met die lelijke deuren, de barsten in het metselwerk (die ik toen niet zag), en de affiche voor Trump. En dan die twee Amerikaanse auto’s voor de deur. De rommel op de achtergrond. En het harde licht. Dat is Amerika toch?
Een vriend vroeg me naar foto’s van Montana.
Om het wachten te korten, zond ik hem die ene “Trump”.
“Dit is misschien niet wat je verwachtte, maar ik stuur je de deze al”, schreef ik erbij.
“Voor mij is ze goed, antwoordde hij, ze verenigt een reeks elementen van het beeld dat Europeanen hebben van Amerika.”
“Wat je daar zegt, is de valstrik van de toeristen, reageerde ik, waarin ook ik mijn voeten heb gezet. De toerist wil niet zozeer verrast worden, dan wel het beeld herkennen dat hij zelf heeft opgebouwd, of dat hem opgedrongen werd. Komt daarbij de immense beeldende kracht van Amerika.”
Dat vond hij ook. Laat het een waarschuwing zijn voor de foto’s die nog komen. Er is zoveel meer te beleven en te zien.
Toch heet de lens een objectief.
