Jef Van Staeyen

Tag: politiek en samenleving (Pagina 2 van 54)

stad 24 veegt zijn voeten aan de burgers…

1.
Het valt me op hoe fotografen van de kranten, zoals De Standaard of De Zondag, een voorkeur hebben voor Berchem-station. Meermaals zag ik hoe een interview met een Antwerpse figuur geïllustreerd werd met een foto nabij Berchem-station: de Guldenvliesstraat, de Stanleystraat, het Tramplein, de spoorwegbruggen… , en nu de voetgangersbrug naar Post X. Allicht is dat makkelijk, voor een interviewer die naar Antwerpen komt, en voor wie Centraal te groot is. Of wonen veel geïnterviewden in die buurt.

2.
Het viel mij op, in 2017, toen Tom Meeuws als kersvers Antwerps sp.a-voorzitter de onveilige fietsomgeving aanklaagde — de socialisten hadden nochtans 70 jaar lang de burgemeesters geleverd in de Scheldestad —, en hij daarvoor een filmpje maakte, dat hij als dwaas door de Antwerpse straten reed, en een gevaar voor hemzelf en voor de anderen was. In even weinig minuten als het filmpje duurde, werd duidelijk dat je die man geen stuur kan toevertrouwen. En evenmin een be-stuur. Zelfs trams heeft hij ooit uit de sporen gereden. Figuurlijk dan.

1 + 2.
Beelden zeggen meer dan ze willen, niet alleen voor Meeuws, en nu zie ik hoe een nieuwe politieke beweging, STAD 24, die beweert “een nieuw verhaal te willen schrijven waarin bewoners zich gehoord voelen” haar voeten letterlijk aan de mensen veegt. Wat voor vele burgers gewoon een handgreep op een trap is, nabij Berchem-station, daar zet STAD 24 zijn vuile voeten op. We zijn gewaarschuwd voor wat volgt.

 

 

P.S.: enkele andere beelden

 

… en is niet alleen

(aanvulling op 6 maart 2023)
Blijkbaar heb ik het fenomeen niet goed ingeschat, want het Centraal Station komt in De Standaard ook aan de beurt, met voeten op de bank.

het dodelijk ongeval in Neerpelt hebben we (collectief) gewild

De Hamonterweg in Neerpelt ligt er sinds lang. Hij bestond al een eeuw voor er snelle auto’s kwamen. Hij was — letterlijk — een trage weg, voor karren, kippen en vee, voor voetgangers en voor spelende kinderen. We hebben er een weg voor snel verkeer van gemaakt. Wie traag is werd de openbare ruimte ontfutseld en in de bermen en grachten geduwd, op een zelfmoordstrook voor fietsers of een zeldzaam zebrapad.
Onderwijl hebben we met lintbebouwing van diezelfde Hamonterweg ook een “woonstraat” gemaakt: een straat met huizen en hier en daar een bedrijf.
De Hamonterweg heeft bushaltes én een benzinestation.
Wie de slachtoffers zouden zijn — een dode en een zwaargewonde — en welk de precieze omstandigheden, wisten we niet, maar wel dat er >een zwaar ongeval kwam. De immense schade en leed hebben we (collectief) gewild.

 

post scriptum (25 januari 2023):
De term >zelfmoordstrook heb ik een kleine halve eeuw geleden meermaals gehoord en ook zelf gebruikt, om de nauwelijks bestaande, met verf afgebakende strookjes langs Vlaamse wegen te duiden. In het begin van de eenentwintigste eeuw pleitte de mobiliteitsdeskundige Kris Peeters voor het woord moordstrook, allicht omdat zelf de verantwoordelijkheid onterecht bij de fietser (of voetganger) legt. Door hier het oude zelfmoordstrook toch te gebruiken, wijs ik op de intussen hoge ouderdom van het fenomeen — en van de kritiek er op —, dat velen van ons ook dreigt te overleven. Aan fietsers en voetgangers wordt pas gedacht als er plaats voor is, nadat eerst de auto’s zijn bediend.

 

de wolf als soort en als individu

Om een aantal heel goede redenen werd vele jaren geleden internationaal afgesproken de wolf als soort te beschermen. Als essentiële soort in onze min-of-meer natuurlijke omgeving.

Enkele recente beslissingen en standpunten wijzen echter op een verschuiving van de wolf als soort naar de wolf als individu.

Lees verder

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2024 moskenes.be

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑