Om een aantal heel goede redenen werd vele jaren geleden internationaal afgesproken de wolf als soort te beschermen. Als essentiële soort in onze min-of-meer natuurlijke omgeving.
Enkele recente beslissingen en standpunten wijzen echter op een verschuiving van de wolf als soort naar de wolf als individu.
Een Nederlandse rechtbank verbood het Nationaal Park Hoge Veluwe, dat een belangrijke natuurinstandhoudings- en natuurbelevingsfunctie heeft, om met verf op een wolf te schieten — een wolf die, allicht onder menselijke invloed, afwijkend gedrag vertoont — om hem zo aan het schrikken te brengen. De wolf zou er misschien blauwe plekken aan overhouden of door de roedel geweigerd worden. Een wolvenvriend sprak over het feit dat de situatie “niet de schuld van de wolf” is. Alsof een dier ooit aan iets schuldig kan zijn — schuld is iets voor mensen. “De wet schrijft voor dat de wolf in Nederland rustig moet kunnen leven”, zei iemand nog, alsof rustig leven een natuurlijke conditie is. [“Faunabescherming” heet de vereniging van wolvenvrienden, die blijkbaar vergeten is wat “fauna” betekent. Fauna is de verzameling van diersoorten — en niet van dieren — in een gebied.
Nu, voor de derde keer in bijna vijf jaar tijd een wolf werd doodgereden op de Belgisch-Limburgse noord-zuid-weg, eist Welkom Wolf dat er maatregelen worden genomen om de wolven te beschermen. Daarbij wordt niet de vraag gesteld of de wolvenpopulatie (de wolf als soort) door die aanrijdingen wordt bedreigd — een survival of the fittest in een omgeving waar de wolf geen natuurlijke vijanden meer heeft, en de prooien hem als op een plateau worden aangeboden. Nee, ook hier is het de wolf als individu die volgens de wolvenvrienden moet worden beschermd, wat niet de bedoeling van de internationale afspraken is.
Er is geen aanwijzing dat de blauwe plek op een wolf (in de hoge Veluwe) of de dodelijke aanrijding (in Belgisch Limburg) het voortbestaan van de wolvenpopulatie in onze landen in gevaar brengt. Het wordt tijd dat de regelgeving, het beleid en de rechtspraak (en zo mogelijk ook de opinie van de wolvenvrienden) terugkeert naar wat de intentie van de bescherming is: de wolf als soort.
