Denkt u even met me mee?
Stel, ik organiseer een concert — N.B.: ik ken niets van het organiseren van concerten.
Ik heb daar veel mensen en middelen voor nodig: musici, technici, administratief en financieel personeel, een zaal, podiumbouw, catering, verzekering… en ik moet een financieel risico nemen, en dat dekken. Ook sta ik in voor de veiligheid van het publiek; dus respecteer ik de brandvoorschriften — er zijn misschien wel brandweerlieden permanent in de zaal —, er is veiligheidspersoneel, zogenaamde security, en in de gegeven omstandigheden, nu een zeer besmettelijke ziekte door de wereld waart, en talrijke slachtoffers maakt, waak ik erover dat alle bezoekers gevaccineerd of op een andere manier veilig zijn. Daarom vraag ik aan iedereen om bij de toegang tot het concert twee certificaten te tonen, die door de security worden gecontroleerd. Het ene certificaat geeft aan dat de bezoeker de gevraagde financiële bijdrage heeft geregeld die het me mogelijk maakt het concert te organiseren, en het andere dat de bezoeker het nodige heeft gedaan om voor anderen zo veilig mogelijk te zijn. Ik noem die certificaten a en b. Slechts wie de twee certificaten heeft mag binnen. Wie a of b niet heeft wordt geweigerd.
Stel, een vriend van me heeft een restaurant. Daar lopen de zaken een beetje anders. Slechts één certificaat wordt bij de ingang gevraagd, het andere wordt pas op het einde opgemaakt (en betaald), wanneer men weet hoeveel er is gebruikt. Als iemand aan één van die twee voorwaarden weigert te voldoen, mag hij niet binnen, respectievelijk buiten, en haalt mijn vriend zo nodig en mogelijk de politie erbij.
Nu lees en hoor ik dat het weigeren van een bezoeker een vorm van discriminatie is, wanneer die weigering op het ontbreken van certificaat b is gebaseerd. Iemand weigeren omwille van certificaat a mag wel.
U heeft inmiddels begrepen dat certificaat b beter bekend staat als het covid safe ticket, dat overigens makkelijk te bekomen is, twee gratis prikjes volstaan. Certificaat a vergt echter een al dan niet zware inspanning, die voor sommigen zelfs té zwaar kan zijn. Het gaat om het betalen van de toegangsprijs of van de verwachte rekening.
Met andere woorden, iemand uitsluiten omdat hij/zij geen of onvoldoende financiële middelen heeft, wordt niet als een vorm van discriminatie beschouwd, maar als legitiem. Discriminatoir is wel iemand uitsluiten omdat hij/zij niet wil meewerken aan een collectief en solidair vaccinatie-initiatief.
Waarom spreken we wel over discriminatie wanneer iemand de covid-pas niet heeft, maar niet voor iemand die het geld niet heeft?
Overigens, wie wordt gediscrimineerd?
Zijn het zij die wel gevaccineerd konden worden, maar dat niet wilden?
Of zij die wel gevaccineerd werden, maar wier maatschappelijk leven desondanks, en omwille van de weigering van anderen, maandenlang, en straks jarenlang wordt beknot : maskers dragen in het openbaar vervoer, in de winkels of zelfs op school, beperking of afgelasting van gezamenlijke activiteiten inzake sport, cultuur, onderwijs, feesten…, tijdelijke sluiting van bedrijven in de horeca, de evenementensector, de contactberoepen, etc., overwerk en stress in de zorgsector en in het onderwijs, reisbeperkingen, uitstel van zorg voor zogenaamd niet dringende medische ingrepen, financiële schade (en straks fiscale lasten).
De snelste manier om van het covid safe ticket verlost te zijn, bestaat erin dat iedereen zich snel laat vaccineren. En, laten we dat ook niet vergeten, dat andere landen in hun vaccinatie-inspanningen worden gesteund.
