Dit is geen internationale vrouwendag, toch breng ik dit samen: bravo voor die vrouwen.

  • Bravo voor de vrouwen die met hun aanklachten en getuigenissen het seksueel roofdier H.W. aan het wankelen en tenslotte ten val hebben gebracht. Het moet hen ontzettend veel moed en kracht hebben gekost, en steeds opnieuw heel veel pijn hebben gedaan, maar het is indrukwekkend wat ze teweeg hebben gebracht. Dat er in de rafelranden van de spin-off van hun actie soms wat mislopen is, mag hen niet worden aangerekend.
    [In 2016 las ik het boek Missoula, dat de bekende auteur Jon Krakauder (Into the Wilde) in 2015 had gepubliceerd omtrent verkrachtingen en verkrachtingszaken in het universiteitsstadje Missoula (Montana). De Nederlandse vertaling ervan (Marion Drolsbach en Janet Limonard, voor Prometheus, 2016) was me om wat toevallige, geografische redenen opgevallen (mijn reis naar Montana), en ik schreef erover in mijn reisverslag Reizen zonder Geert, maar met boeken. Hier vind je een uittreksel uit die tekst. Tussen 2011 en 2014 hebben vrouwen als Cecilia Washburn (slachtoffer, een pseudoniem) en Gwen Florio (journaliste bij de plaatselijke krant Missoulian) in Missoula gedaan, maar niet altijd bereikt, wat anderen tussen 2017 en vandaag, of verder nog, op wereldniveau hebben herhaald. Het boek geeft je een beter inzicht in wat er, in de tweede macht of meer, in Manhattan op het spel heeft gestaan.]
  • België heeft een regering, en ze bestaat uit twee vrouwen: Sophie Wilmès en Maggie De Block, de eerste als premier, de tweede als minister van alles wat telt: volksgezondheid. [Het was Pierre Kroll, in Le Soir, die het opmerkte, enkele dagen geleden.] Zoals Gerald Ford destijds president van de United States is geworden, door het schuiven van stoelen, is Sophie Wilmès beetje bij beetje Eerste minister van  België geworden — democratisch optimaal is dat niet —, in bijna twee eeuwen de eerste vrouw met dat mandaat. Wellicht heeft ze nooit gedacht dat ze het land door de ernstigste crisis zou moeten loodsen die het sinds de vroege jaren 60 heeft gekend.
    Maggie De Block is arts en, sinds oktober 2014, minister van sociale zaken en volksgezondheid. Na het vertrek van N-VA uit de federale regering, op 9 december 2018, nam ze ook de portefeuille van asiel en migratie erbij (die ze al van 2011 tot 2014 heeft gehad), waar ze veel recht moet zetten wat in de jaren voordien scheef getrokken werd.
    Het zijn die twee vrouwen die vandaag de krachten bundelen van het land en de beslissingen doordrukken die nodig zijn om de menselijke en materiële schade van het Corona-virus te beperken, een schade, en een leed, die aanzienlijk kunnen zijn. De lopende zaken lopen heel hard vandaag.
    [Aanvulling: Enkele dagen na het schrijven van deze tekst ontstond er wel veel kritiek op het gebrek aan mondmaskers, en op het kwakkelijke verloop van de bestellingen, een probleem waarmee naast België ook vele buurlanden worden geconfronteerd.]
  • Onderwijl mag Ursula von der Leyen (uit politiek oogpunt niet onmiddellijk mijn tas thee, en ook met veel politiek getouwtrek op die plaats terechtgekomen) proberen de Europese instellingen en de 27 lidstaten op één lijn te krijgen voor de Brexit (de huidige discussies zijn belangrijker dan wat voordien onderhandeld werd), een nieuwe begroting (die ambitieus én zuinig moet zijn), een groene transitie, een conflict met Turkije en onvrede met de Verenigde Staten, oorlogsvluchtelingen in Griekenland en aan de Griekse grens, een wantrouwende bevolking, een slabakkende economie en nu… de Corona-crisis. [Maar misschien worden sommige oplossingen makkelijker wanneer men de problemen samen ziet.]
  • En, nu ik toch bezig ben: lees eens Generatie Watjes van Mia Doornaert in De Standaard van 5 maart 2020: Jongeren die nu aan de weg timmeren [een jammerlijke veralgemening, vind ik wel], in het domein van de cultuur, de universiteit, de media of, meer algemeen, van wat gedacht wordt, geschreven en gezegd, willen niet, zoals in mei ′68, ‘verbieden te verbieden’, maar zoveel mogelijk mensen de mond snoeren.
    Het is een pertinente, dappere en welkome reactie op recente censuur-acties, van Ottawa over Parijs tot Brussel — ook Rijsel had ze kunnen vermelden — al is het een uitschuiver wanneer ze in het slot van haar tekst ook een fanatiek simplisme in de klimaatmobilisatie aanklaagt, zoals belichaamd door Greta Thunberg. (Tiens, nog een zij !)