Of ik ermee in De Standaard geraak is onzeker, maar ook ik doe aan Corona-thuis-fotografie. Nog vóór het opstaan.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb véél zon in mijn appartement, in de woonkamer aan de straatkant. En nagenoeg geen in de kamers aan de achterkant. Maar de voorbije dagen heb ik met verwondering gekeken hoe de opkomende zon de muur van mijn kamer langzaam verlicht. Eerst met een groot rechthoekig vlak met wazige randen. De kleur is koel, het is het licht uit de lucht. Daarna met smallere, ook rechthoekige, maar warme vlakken, die beetje bij beetje, van boven naar beneden, wel scherpe randen krijgen. Dat is licht van de zon. Maar die stroken draaien snel weg — mee met de zon — terwijl ze van oranje over geel uiteindelijk wit zullen worden. Althans voor ons oog. Ik nam de foto’s liggend uit de losse hand met een kleine Canon PowerShot SX200 IS en automatische instelling.
Post scriptum: waarom hebben we wel een woord voor schaduw, maar niet voor lichtvlekken en hun precieze omlijning, hun silhouet, in een donkere ruimte of op een donkere wand?
