De Belgische politiek zit weer in een impasse. Daarom dit advies van een bevoorrechte buitenlander. Drie bedenkingen.

1.

Dit beeld (of een gelijkaardig beeld) heeft u sinds 26 mei al vaak gezien. Dit is de versie van De Standaard, waarbij J-M Dedecker gemakshalve bij N-VA wordt geteld. Er zitten twaalf fracties in het parlement. Ter herinnering: het Belgisch parlement behandelt Belgische bevoegdheden, daarvoor moet op Belgisch niveau een meerderheid worden gevormd.

Twee dingen vallen op, en het tweede is niet meer dan de pendant van het eerste.

• je hebt véél partijen nodig om een meerderheid te vormen;
• geen enkele partij is onmisbaar om een meerderheid te vormen.

Mathematisch bestaan er 4083 verschillende mogelijkheden om twee of meer van die twaalf fracties samen te brengen, waarvan er 2048 een Belgische meerderheid vormen. Politiek zijn die weliswaar niet allemaal even vanzelfsprekend, maar als de twee informateurs voor elke mogelijke oplossing-met-meerderheid één dag uittrekken om een vergadering te organiseren, hebben ze aan vijf jaar niet genoeg.
Niemand is onmisbaar.

2.

Opinie-onderzoeken zijn feilbaar, maar ze wijzen er wel op, met overtuigende cijfers, dat behalve een kleine minderheid niemand wakker ligt van Vlaamse onafhankelijkheid. De laatste grote Vlaamse betogingen dateren van de jaren zestig — inmiddels een halve eeuw geleden —, de Egmontbetogingen van de jaren zeventig waren slechts groot omdat ze over landwegels trokken — ik weet het, ik was er bij — en wie nu een betoging met Vlaamse vlaggen ziet, draait voorzichtig een zijstraat in. [Bij andere betogingen blijft men benieuwd of zelfs bewonderend kijken, en de Gay Pride in Antwerpen trekt tienduizenden toeschouwers.] VL- of leeuw-stickers op auto’s zijn zeldzaam geworden, en voor zangfeesten of ijzerbedevaarten zocht men een kleinere zaal of een andere dag. Geef die mannen met hun vlaggen een voetbalploeg.

3.

Wat wint Vlaanderen als Brussel overmorgen in Frankrijk ligt?
[Ter verduidelijking: Als Vlaanderen onafhankelijk wordt, worden Wallonië en Brussel dat ook. Die kunnen dan beslissen of ze (1) afzonderlijk onafhankelijk willen zijn, (2) samen onafhankelijk willen zijn, of (3) aansluiting vragen bij een ander land.]