bakfiets met stokken als wapen

Sinds enkele maanden reeds voel ik de aandrang om op deze website een reeks “de vergeten voetganger” te starten. Meermaals is het bijna zover gekomen, tot ik telkens denk dat ik het op een meer gestructureerde manier moet doen, minder impulsief, met meer materiaal, en mooi georganiseerd. Wachtend op de lente of de zomer, met voor foto’s beter licht.
Maar wat ik maandag zag, op de Borsbeekse brug, trok me over de streep. Een foto nam ik niet, daarvoor was ik te zeer verrast. Dus heb ik me geamuseerd met een wat moeilijke tekening die, met uitzondering van de fysiek van de jongeman op de fiets, behoorlijk waarheidsgetrouw moet zijn. Twee stevige takken lagen gekruist in zijn bakfiets, en staken als speren aan beide zijden schuin vooruit, op de andere fietsers en, vooral, op de benen van de voetgangers, waaronder ik, gericht.

[Het fietspad op die brug is een conflictrijke zone — wat voor verkeersagressie nog geen reden is. Het ligt er met witte streepjeslijnen op de oude plaveien van het trottoir geschilderd, alhoewel er daarnaast ruimschoots plaats op het wegdek is: vier, soms vijf rij- of parkeerstroken tel ik er, bij wijze van spreken meer dan er auto’s zijn. Bovendien wordt de parkeerstrook rechts gereserveerd voor wachtende, koffiepauze nemende bussen en buschauffeurs van allerhande vervoersbedrijven en van De Lijn (“mijn collega pikt je op”), en voor bussen naar Charleroi-Brussels South Airport. Zodat er op dat trottoir nogal wat wordt in- en uitgestapt, ongeduldig gewacht of met koffers gezeuld.]

Dus komen er op deze website de komende weken of maanden nog talrijke bijdragen over de vergeten voetganger, al kan de vorm daarvan nog evolueren. [Misschien worden ze ooit samengezet.]

Mijn (vast)stelling daarbij is dat de voetganger zijn plaats in de openbare ruimte, die hij de voorbije vijftig jaren beetje bij beetje en strijd na strijd heroverd heeft, van Conscience- tot Operaplein, om het in Antwerpse termen te zeggen, dat hij die plaats in snel tempo weer aan het verliezen is. Door de wijze waarop het openbaar domein heraangelegd en het voetgangersdomein versnipperd wordt, én de wijze waarop dat al dan niet versnipperde voetgangersdomein door al dan niet gemotoriseerde, rijdende, rollende en geparkeerde wielen en wieltjes wordt gevampiriseerd, en zo zijn stap- en verblijffunctie en zijn belevingskwaliteiten verliest.

Het is een probleem dat zich overigens niet tot de stedelijke omgeving beperkt. Ook op bos-, berg- en vooral jaagpaden dreigt het stille gevaar. En — neem me niet kwalijk, hier wordt het bloedig — het verrast me niet echt dat in de Amerikaanse Rotsbergen al menig mountain biker door een beer of bergleeuw aangevallen werd. Ook wilde dieren houden van rust.

Misschien wensen mensen dat ze in de openbare ruimte voor al wat beweegt niet voortdurend op hun hoede moet zijn.

 

P.S.: Ook enkele oudere teksten werden met de tag “de vergeten voetganger” bedacht.