[Deze korte tekst — met minder foto’s — stond aanvankelijk in het bericht over Piacenza, maar hij gaat evenveel over andere steden van mijn Italiaanse reis.]
Ik kan het aantal kloostergangen niet tellen, dat ik in twee weken in die enkele Italiaanse steden heb gezien, of soms vermoed, want voor bezoekers om begrijpelijke redenen gesloten, vaak meerdere aan elkaar geschakeld. Met als bijzonderste exemplaren de driehoekige kloostergang van Sant’Agostino in Genua (naast het museum), en de vier kloostergangen, twee naast elkaar, twee boven elkaar, met een doorkijk, van de benedictijner abdij San Paolo in Parma, waar nu de Pinacoteca Stuard huist. Een kloostergang is misschien de mooiste architecturale figuur die ik ken. Klik hier voor een kleine selectie van kloostergangen.
Sant’Agostino in Genua, onder een grijze hemel, en San Paolo in Parma, in de zon.
Heel bijzondere kloostergangen, boeiend om zien, maar ik denk dat je in geen van beide de mentale rust kan vinden die je in een kloostergang zoekt.
