Lise Duclaux, “les errances naturelles” (impossible de les reconduire à la frontière) — Roger Raveel, “Waterkant”
Met een klein maar mooi museum op de eerste verdieping van de bibliotheek eert Sint-Amands-aan-de-Schelde de franstalige Vlaamse auteur Émile Verhaeren, die in 1855 in het dorp geboren is, en in 1916 in Rouen overleed. Verhaeren was een dichter (les Campagnes hallucinées, les Villes tentaculaires, Toute la Flandre…), ook schrijver van theaterteksten en essays, en een prominente figuur in de internationale wereld van kunsten en literatuur. In 1899 werd hij door koning Albert benoemd tot poète national — dichter des vaderlands.
Het museum houdt vaak tentoonstellingen, en tot 30 november is dat Langs de Waterkant – Au bord de l’eau, met grafisch werk van een twaalftal kunstenaars en teksten van vier auteurs. Het museum is een stille, intieme ruimte, stijlvol ingericht door Monique Verelst, waarin de tentoongestelde werken mooi tot hun recht komen. Een plezier voor de ogen.
Zo’n honderd meter daarvandaan, aan de oever van de Schelde, staat sinds 1927 het praalgraf van Émile Verhaeren en zijn vrouw, de Luikse schilderes Marthe Massin. [Zij overleed in 1931 en werd in 1955 in het graf bijgezet, toen ook een eerste versie van het museum geopend werd.]
Onlangs (september 2025) besliste de Vlaamse minister van cultuur Caroline Gennez de jaarlijkse subsidie van 80.000 euro voor het museu in twee stappen af te schaffen. Een halvering in 2026 en een volledige schrapping in ’27. De lokale neringdoeners zullen er niet onder lijden — ze leven vooral van de wielertoeristen — maar wat het betekent voor het museum en zijn mooie initiatieven, of voor de herinnering aan de ooit geprezen literator is onzeker.
Een straatnaambordje in het museum — “Au bord”, olie op doek, 1999, Robert Van Dromme — “Rive, Sint-Amands, 27.05.2020”, fotografische afdruk, Jacques Vilet — het praalgraf aan de Schelde.
