Wanneer we duurzaam bankieren zeggen, denken we vaak aan zonnepanelen, windmolenparken, gecertificeerd hout of biologische landbouw… een kort verhaal.
Jef Van Staeyen
Categorie: Verhalen (Pagina 5 van 12)
Een museum bezoeken — Om de controle aan de metaaldetector te vereenvoudigen je mobieltje, je sleutels en misschien ook je kleingeld in je rugzak steken — Een ticket kopen — Je rugzak aan de vestiaire afgeven — Het museum bezoeken, en daar je tijd voor nemen — Kort voor het sluitingsuur het museum verlaten — Vergeten dat je een rugzak bij je had — Pas later, en te laat, ontdekken dat je geen sleutels en geen mobieltje meer hebt.
Nee, dat was me slechts bijna overkomen, onlangs in Musée La Piscine in Roubaix. Ik stond al aan de deur, drukte machinaal mijn rechterarm op mijn borst, waar mijn mobieltje niet zat, en kon nog terug.
Caen, Normandië, juni 2019. Jef heeft drie kaartjes gekocht en geschreven, en gaat naar het postkantoor om zegels te kopen. Er staat een frankeermachine, maar hij wordt liever geholpen. “Ik heb een draadloze telefoon, zei de man voor me aan het loket, die ik aan mijn moeder wil zenden.”
(een verhaal)
Frankrijk en kinderen…
Ik had een ander verhaal kunnen nemen, dan wat ik hieronder vertel. Het verhaal van de vrouw in de supermarkt, vorige week. Ze duwde een grote kinderwagen, waar plaats was voor vier. Er zaten drie stevige, handige peuters in. De hele groenten- en fruitrayon heeft ze met hen gedaan. Ze nam een grote watermeloen, gaf hem aan een van de drie, en zei rond, lourd, en wellicht ook vert en pastèque. Elke peuter nam op zijn beurt het grote, zware, ronde, groene ding in zijn handen. Ze nam een courgette, en zei long, terwijl ze met haar handen de lengte verbeeldde. Ook die ging van peuter tot peuter. Bij de tomaten, rouge, heb ik haar daarna gezien, en wellicht heeft ze nog andere vruchten en groenten getoond. Gewikt en gewogen, en misschien zelfs geroken, choux. Ik vermoed dat ze weinig heeft gekocht, in die rayons, en bijna alles terug heeft gelegd, maar de peuters hebben veel bijgeleerd, en ook een mooi uurtje gehad.
Maar het is wat anders dat ik vertel.
Een mooie treinreis. Een kind slaan mag niet meer. Kwellen mag wel.
Neem ik voortaan een kleurboek en potloden mee?
De Lofoten — of waarom deze website Moskenes heet
gezegd (en bijna gehoord)
de vergeten voetganger
geen stad zonder trams
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑