De Vlaamse (kwaliteits)kranten maken zich zorgen over een Franse wet die de werknemers verplicht om buiten de werkuren off-line te gaan (geen mails van het kantoor, geen website om een dossier af te ronden, geen laattijdige opdracht voor een vergadering ‘s morgens om 9 uur…). De wet waarover ze schrijven bestaat weliswaar, maar zegt niet wat de commentatoren er in lezen. Hebben ze zelf behoefte aan meer off-line-tijd?
Jef Van Staeyen
Tag: la France d’Aujourd’hui (Pagina 4 van 10)
[“Ga weg, arme mensen. Dit is een lekenstaat — dat is : met een strikte scheiding tussen Kerk en Staat — jullie hebben hier niets te zoeken” — Wanneer de Republiek enkel de God van de Consumptie erkent.]
Elke gelijkenis met ook in Vlaanderen bestaande situaties berust op toeval.
* correctie: des lillois sont dégueulasses [vuil, smerig, walgelijk]
Op 20 oktober jongstleden meldde Sébastien Duhem, conseiller municipal délégué à la propreté in La Voix du Nord dat de stad Lille (Rijsel) jaarlijks bijna 16 miljoen uitgeeft om de straten, pleinen en parken te reinigen. In dat bedrag zit niet het ophalen en verwerken van huisvuil (dat door de agglomeratie wordt uitgevoerd), noch de werking van de containerparken (idem). Lille telt 230.000 inwoners, in 120.000 huishoudens (INSEE, 2013). De 16 miljoen om de stad enigszins proper te houden stemt dus overeen met een jaarlijkse uitgave van ongeveer 70 euro per inwoner, of 130 euro per gezin. (De besteding van de agglomeratie — la Métropole Européenne de Lille — voor het huisvuil, met inbegrip van markten, openbare gebouwen, containerparken e.d., bedraagt ongeveer 140 euro per jaar en per inwoner, of 270 euro per gezin).
J’ai honte à le dire.
Ik heb de honderdste verjaardag van Le Canard Enchaîné gemist. Een speciaal exemplaar, met een facsimile van het eerste nummer.
Op 6 juli jongstleden, de verjaardag, en de week nadien, was ik in Canada — de Rotsbergen en Montréal —, en pas op 15 juli was ik terug. Toen lag de volgende Canard al in de rekken. Afspraak voor de bicentenaire, in 2116.
Er was een tijd dat ik de krantenman vroeg, een exemplaren voor mij opzij te leggen. Geen nummer wilde ik missen.
Die tijd is voorbij. Spijt voor mij. Ik wist dat de honderdste verjaardag er aan zat te komen. Dat het een onzekere datum was. Sommigen hadden de verjaardag al in september 2015 gevierd.
[Le Canard Enchaîné verscheen voor het eerst op 10 september 1915. Na vijf nummers stopte die ermee. Op 5 juli 1916 was er opnieuw een nummer 1, het begin van de huidige reeks. Hoe het komt dat er vandaag, ná de honderdste verjaardag, op de band toch honderdste jaargang staat — 100e année — is mij niet duidelijk. Het is niet de eerste keer dat Le Canard zich bij het nummeren vergist.]
De Lofoten — of waarom deze website Moskenes heet
gezegd (en bijna gehoord)
de vergeten voetganger
geen stad zonder trams
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑